آقای فیل صورتی،

صبح‌های زودِ زودِ زودِ جمعه

شال‌گردن آبی با راه‌راه‌های قرمزش را

به گردنش می‌بست

و کلاهش را که شبیه نان فرانسوی بود

روی سر بی‌مویش می‌گذاشت

و سوار دوچرخه‌ای می‌شد

که یادگار پدر‌بزرگِ پدر‌بزرگِ پدربزرگِ پدر‌بزرگش بود

همیشه که نباید آدم قوی‌تره‌ی قصه‌ها برنده باشد. هیچ هم این‌طور نیست؛ همیشه برنده بودن به  زور بازو نیست. اگر نیمچه نگاهی به این انیمیشن بیاندازید، شستتان خبردار می‌شود که اصلا و ابدا این‌طور نیست. جریان مربوط می‌شود به آن وقت‌ترها که هنوز نه اینترنتی بود که راه‌های قوی شدن و مقابله با حیوانات خطرناک را سرچ کنند و نه حتی نوشیدنی‌های انرژی‌زا و پودرهای مکمل برای بزرگ‌کردنِ بر و بازوها فقط در دو هفته! تصور کنید پدر خانواده آدمی باشد کاملا محافظه‌کار که همیشه امر و نهی می‌کند برای توی یک غار تاریک ماندن و خط قرمز کشیدن دور تمام ماجراجویی‌ها؛ و شمارا هم مجبور کند دست از پا خطا نکنید! ولی شما کله‌شق‌تر از این حرف‌ها باشید و یک شب، یواشکی بروید پِی نوری که به گمانتان خورشید است و کلی به دلتان صابون بزنید که خورشید را توی چنگتان خواهید گرفت ...

حتما برایتان سوال پیش آمده که من چه‌طور  این‌قدر آسان تبدیل به یک غول ابر فوت‌کن شدم. باید بگویم که هیچ. یک روز که خیلی غمگین بودم و هیچ کاری نمی‌توانستم انجام بدهم. نشستم و فقط فوت کردم. گرد و غبار روی انگشت‌هایم را فوت کردم. غصه‌های انباشته‌شده در دلم را فوت کردم. برگ درختان را از روی زمین فوت کردم. گل‌های قاصدک را فوت کردم. بادبادک دخترک را که از دستش جدا شده بود، فوت کردم و بهش رساندم. روی تپه ایستادم و اشک‌هایم را بین زمین و هوا فوت کردم. همان موقع ابر کوچکی از آن حوالی رد می‌شد. تا چشمش به من افتاد با نگرانی پرسید: «ببخشید! خانواده‌ام را ندیدی این طرف‌ها؟» گفتم: «نه!» گفت: «اوه، انگار گم شده‌ام. می‌شود مرا هم فوت کنی که به خانواده‌ام برسم؟» برای این‌که او را از گم شدن نجات بدهم، هرچه نفس داشتم توی لپ‌هایم جمع کردم و با نهایت قدرت فوت کردم. ابر کوچک چرخان و خندان دور شد و همان‌طور که برایم دست تکان می‌داد، داد زد: «منونم ازت غول ابر‌ فوت‌کن!» همان‌جا بود که از این تعریف حسابی خوشم آمد و فهمیدم می‌توانم شغل جدیدی داشته باشم. بین بادها ایستادم و محکم فوت کردم. 

دختر از ترس این‌که کسی زیر صدایش له نشود، با آدم‌ها حرف نمی‌زد. غروب‌های بهار می‌رفت روی پشت‌بام خانه‌شان و پاهایش را از لبه‌ی بام آویزان می‌کرد. موهای مثل شب سیاهش را می‌بافت و روبانی مثل برف سفید به آن‌ می‌زد. او با پرنده‌های مهاجری که توی آسمان بالای سرش چرخ می‌زدند، حرف می‌زد. صدای بزرگش به پرنده‌ها می‌رسید و پرنده‌ها از آن‌جا که پرواز کردن بلد بودند هیچ‌وقت نگران له شدن زیر صدای بزرگ دختر نبودند، چون به موقع جا خالی می‌دادند و از سر راه صدای بزرگ دختر کنار می‌رفتند. صدای بزرگ دختر از پرنده‌ها رد می‌شد و می‌رسید به ابرها. گاهی وقت‌ها همان‌جا بین‌شان می‌ماند، خنک و خیس می‌شد و با باران بعدی به زمین می‌بارید. دختر زیر باران می‌ایستاد و از صدای خودش خیس می‌شد. پرنده‌ها و ابرها از بالا که به زمین نگاه می‌کردند، نقطه‌ی ریز سیاه و سفیدی را می‌دیدند و نمی‌دانستند که زیر آن نقطه‌ی ریز سیاه و سفید، دختری با صدای بزرگ نشسته، پاهایش از لبه‌ی بام آویزان است و تکان می‌خورد.

توی خیال من

ماهی‌ها پرواز می‌کنند

ستاره‌ها شنا،

و تو

دست‌هایت را زده‌ای زیر چانه‌ات

و به من فکر می‌کنی.

موسسه محک مانند هر سال با شروع سال نو میلادی اقدام به تولید و فروش تقویم‌های میلادی کرده است. شما یاوران عزیز می‌توانید با تهیه این تقویم‌ها، نقشی از نوع دوستی و عشق ورزیدن به همنوع را در تمام روزهای سال آینده خود ترسیم کنید و هر صفحه تقویم سال2015 را با حس خوب کمک به هم نوع ورق بزنید. تقویم‌ها در قطع رومیزی تهیه شده که در آن‌ از نقاشی کودکان حامی محک استفاده شده است. قیمت تقویم ها 15 هزار تومان است. کلیه هزینه‌های تولید این تقویم‌ها توسط حامیان مالی پرداخت شده است و تمامی عواید حاصل از فروش آن صرف درمان و حمایت همه جانبه از کودکان مبتلا به سرطان می‌شود.

یک خبر خوشمزه برای آن‌هایی که شکمو هستند و به انواع و اقسام خوراکی‌ها علاقه دارند. اما نه، این خبر فقط برای شکموها نیست. برای همه‌ی آن‌هایی‌ست که به کارهای داوطلبانه و انسان‌دوستی علاقه دارند و به آن اهمیت می‌دهند.

جشنواره مواد غذایی محک 13 و 14 آذرماه 1393 همزمان با روز جهانی داوطلب به نفع کودکان مبتلا به سرطان برگزار خواهد شد.

بازارهای محک همواره به همت بخش داوطلبان برگزار می‌شود و برگزاری همزمان جشنواره امسال با این روز فرصتی است برای ارج نهادن به همت و عشق و همراهی عزیزانی که بدون هیچ چشم داشت مالی، ارزش‌ترین داشته یعنی زمان خود را صرف حمایت از کودکان مبتلا به سرطان می‌کنند.

درست سر ساعت،

به شهر "ن" نرسیدم.

خبرش را به تو داده بودم،

در نامه ای که

هرگز نفرستادم.

در بخش کودک نوجوان خبرنامه پاييز مي‌خوانيد:

-         پيدايش در جمع ناشران کودک و نوجوان دنيا؛ در حاشيه نمايشگاه کتاب فرانکفورت

-         عشق به زندگي، درست وقتي که مرگ پشت در است؛ مصاحبه با مترجمان کتاب «خطاي ستارگان بخت ما»

-         قصه‌هايي از قلب نويسنده؛ معرفي مجموعه ده‌جلدي «قصه‌اي که دوستش دارم»

-         به تالار مخفي خوش آمديد؛‌ معرفي جديدترين مجموعه ژانر وحشت

امشب تمام ترس‌ها را چپانده‌ام توی کشوی میز

و درش را هم سه قفله کرده‌ام

قرار شد سوار فرفره‌های رنگی،

توی آسمان قل بخورم و از پنجره‌ی زیر شیروانی

بیایم تو

و آغوشت را قرق کنم

کیفیت زندگی ربطی به طول عمر ندارد. مهم این است که در زمانی که در اختیار داری، چه چیزهایی را تجربه می‌کنی. توصیف‌هایی که از زندگی گذشته‌ی هزل می‌شود، تصویری از یک زندگی خوب و متعادل به ما می‌دهد. هزل ورزش می‌کرده، به ظاهرش اهمیت می‌داده و مثل همه‌ی همسن‌ و سال‌هایش سرگرمی‌های جذابی داشته اما ناگهان انگار همه‌چیز از او گرفته می‌شود و او را به نقطه‌ای می‌رساند که هیچ بهانه‌ای برای شادی پیدا نمی‌کند. درست در همین وقت است که آگوستوس به‌عنوان نقطه‌ی عطفی در زندگی او ظاهر می‌شود. در مقابل، هزل هم ارزش‌های زندگی را برای آگوستوس تغییر می‌دهد و تبدیل به قهرمان او می‌شود.

چند ماه بعد که مدرسه‌ام تمام شد و تابستان به سرعت برق و باد از راه رسید، مجبور شدم بروم مغازه‌ی اصغرآقا. دیوارهای مغازه را تا سقف قفس‌های پرنده چیده بود و همه‌جا بوی گند می‌داد. از دیدن آن همه پرنده ذوق کرده بودم و مدام با خودم فکر می‌کردم از بردست جوراب‌فروشی بودن که بهتر است. کم‌کم به بوی بد مغازه عادت کردم و با اصغرآقا بیشتر رفیق شدیم. همان روزها بود که فهمیدم او برخلاف ظاهر بداخلاق و اخمواش، خیلی هم مهربان است. وقتی پرنده‌ها از او نمی‌ترسند، من چرا باید می‌ترسیدم؟ از وقتی که شاگرد مغازه‌اش شده بودم، مرا رحیم کاکلی صدا می‌زد. آن موقع‌ها موهایم را بالا می‌دادم و نوکش را با قیچی کوتاه می‌کردم. می‌گفت: «رحیم! شبیه مرغ عروس شدی، اونم کاکل‌هاش بالاس!» 

«زبان تصویر» احتیاجی به ترجمه ندارد. اما ادبیات را باید از فارسی به یک زبان دوم ترجمه کرد و آن وقت ارائه داد. در این تبدیل و ترجمه یک سری از زیبایی‌ها و ظرایف زبان از بین می‌رود. ما چند مترجم فارسی به انگلیسی خوب داریم که بتواند ظرایف زبان فارسی را به یک زبان دیگر منتقل کند؟ اما وقتی شما یک تصویر داشته باشید و آن را به هر کسی در هر جای دنیا نشان بدهید، آن را متوجه می‌شود؛ چون تصویر نیازی به ترجمه ندارد. «تصویر» زبان جهانی مشترک دارد، اما ادبیات چنین زبان مشترکی ندارد.

در هر حال جملات قصار و دوست داشتنی کارل سندبرگ را به یاد می‌آوریم که می‌گفت: «شعر، دفترخاطرات موجودی دریایی است که بر زمین زندگی می‌کند و آرزوی پرواز در سر دارد.» شاید هم یکی از همین روزها پرواز کند، کسی چه می‌داند؟ 

هرکس به اخبار تلویزیون گوش می‌دهد، می‌داند که ایالات متحده‌ی آمریکا یکی از مسلح‌ترین کشورهای صنعتی است. حتی با وجود قوانین سخت‌گیرانه، هر نوع اسلحه‌ای را به راحتی می‌توان خرید، آن هم به قیمتی بسیار ارزان. به همین دلیل طبق آمار، تعداد جوانان و نوجوانانی که در ایالات متحده‌ی آمریکا به وسیله‌ی اسلحه‌ی گرم کشته می‌شوند، بسیارند.

در بیستم آوریل 1999 این مسئله کاملا آشکار شد. زمانی که دانش‌آموز مسلح به سلاح‌های اتوماتیک و تفنگ‌های ساچمه‌ای با بیش از نهصد گلوله و چند بمب، در دبیرستان کلمباین، شهر لیتلتون، در ایالت کلرادو حمام خون راه انداختند، دوازده دانش‌آموز و یک معلم را به قتل رساندند، بیست و سه نفر دیگر را مجروح کردند و سرانجام سلاح‌هایشان را به طرف خود گرفتند و خودکشی کردند.

سال‌ها

تمام ترمینال‌های شهر را زیرو رو کنی

منتظر همانی باشی که

با یک چمدان پُر از لبخندهای آبنباتی می‌آید

به تمامِ پاییزها و بهارها و زمستان‌ها نامه بنویسی

پس چه شد این بسته‌ی سفارشی ما؟

نکند آمده باشد و زنگ خانه را زده باشد؟!

صورت های آدم ها همیشه پر از کلمه اند حتی اگر کلمه نداشته باشند. از روی صورت آدم ها می توان قصه های زیادی را خواند:

قصه ی اندوه، قصه ی نگرانی، قصه ی لبخند، قصه ی ترس، قصه ی شگفتی، قصه ی هیجان.

نقاب های تئاترهای یونان باستان را دیده اید؟

نقاب هایی که هر کدام یکی از این قصه ها را تعریف می کنند: قصه ی اندوه یا قصه ی لبخند. 

دوست داشتنت

به اندازه‌ی تمام ستاره‌هایی‌ست

که نمی‌توانم بشمارم!

سی و پنجمین شماره‌ی نشریه‌ی کوله‌پشتی، ضمیمه‌ی روزنامه‌ی شهروند، چهارشنبه 28 آبان ماه در سراسر کشور منتشر می‌شود.

روزنامه‌ی شهروند را از کیوسک‌های روزنامه‌فروشی بخواهید.

خانم مربی برای بچه ها خط هایی کشید که کج بودند و کوله، مثل دنیای بیرون. بچه ها خوب خط ها را نگاه کردند، کمی سر خم کردند، کمی پلک زدند و سریع داستانی از میان این همه آشفتگی و درهم و برهمی به ذهن شان رسید، درست مثل نویسنده ها! آن ها توانستند داستانی خواندنی از میان کج و کولگی دنیا بیرون بکشند.